Ο θάνατος του Αντώνη και οι σιωπές που έγιναν κραυγές

Εμείς δεν είμαστε «Δικαστές της τηλεόρασης» για να κρίνουμε περιστατικά από βίντεο, ούτε και για να βγάλουμε δικαστικές αποφάσεις χωρίς καν να δώσουμε δικαίωμα σε κατηγορούμενους να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. 

Είδαμε το βίντεο με την περίπτωση του Αντώνη. Δεν κλείσαμε τα μάτια. Και σοκαριστήκαμε. Την κριτική και τις γνώμες όμως, τις κρατάμε για μας.

Δημοσιογραφικά μένουμε στα γεγονότα: Έχουμε έναν θάνατο ενός νέου ανθρώπου, φαινομενικά χωρίς καμία αιτία. 

Έχουμε τέσσερις κατηγορούμενους στους οποίους ασκήθηκαν διώξεις.

Κι έναν πρωθυπουργό που δηλώνει ότι όλες οι ευθύνες, όπου αναλογούν, θα αποδοθούν μέχρι κεραίας. 

Τίποτα απ’ όλα αυτά δεν φέρνει τον άνθρωπο πίσω. Όπως δεν τον φέρνουν ούτε και οι σιωπηλές διαδηλώσεις. Όμως έγιναν. Κι έγιναν ήρεμα κι ειρηνικά. Όπως θα ήθελε πιθανά κι ο ίδιος ο Αντώνης. 

Αυτή η σιωπή ωστόσο ήταν στην πραγματικότητα … κραυγή. Ήταν η κραυγή μιας κοινωνίας που ασφυκτιά και που θέλει μια άλλη Ελλάδα, όχι αυτή. Ήταν η κραυγή ανθρώπων κάθε ηλικίας που περιμένουν κάτι να συμβεί προς τη σωστή κατεύθυνση. Μια κραυγή που δεν μπορεί να δεχθεί ότι το 2023 άνθρωποι σπρώχνονται στο θάνατο από καταπέλτες πλοίων. Για οποιοδήποτε λόγο. 

Το τι θα κάνει η Δικαιοσύνη πλέον, έχει μικρή σημασία. Όποιες ευθύνες κι αν αποδοθούν ο θανάτος ενός νέου ανθρώπου παραμένει θάνατος. 

Το ζήτημα είναι κάτι τέτοιο να μην ξανασυμβεί. Ποτέ ξανά. Κι όποιος μπορεί να το διασφαλίσει ας βγει δημόσια και να το πει.