Παρέμβαση με τρικάκια του Ρουβίκωνα στο σπίτι του Τασούλα: Καταδικάζει η κυβέρνηση

Η κυβέρνηση καταδικάζει την παρέμβαση του Ρουβίκωνα στο σπίτι του κ. Τασούλα μέσω του Παύλου Μαρινάκη.

Παρέμβαση με τρικάκια έξω από το σπίτι του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Τασούλα, πραγματοποίησαν το βράδυ της Τετάρτης (12/2) μέλη της αναρχικής ομάδας «Ρουβίκωνας».

Η παρέμβαση του Ρουβίκωνα στο σπίτι του κ. Τασούλα προκάλεσε την αντίδραση της κυβέρνησης, η οποία μέσω του υφυπουργού παρά τω πρωθυπουργώ και κυβερνητικού εκπροσώπου, Παύλου Μαρινάκη, καταδίκασε το συμβάν.

«Η επίθεση εκπροσώπων της χειρότερης εκδοχής του φασισμού στο σπίτι του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Τασούλα, την ημέρα της εκλογής του, με συνθήματα μίσους, δεν φοβίζει κανέναν δημοκρατικό πολίτη» είπε αρχικά ο κ. Μαρινάκης.

«Εντούτοις, έχει τεράστια αξία να αναλογιστούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης πού οδηγεί η τακτική της τοξικότητας και των συκοφαντιών, ειδικά όταν μιλάμε για μια εθνική τραγωδία» κατέληξε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Η ανακοίνωση του Ρουβίκωνα για την παρέμβαση

«Παρέμβαση/μοτοπορεία στο σπίτι του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Τασούλα, στην Κηφισιά, για τον βρώμικο ρόλο του στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών
Υπό κανονικές συνθήκες δεν θα ασχολούμασταν με έναν πρόεδρο δημοκρατίας. Τουλάχιστον όχι τώρα που υπάρχουν πολύ σοβαρότερα πράγματα να «τρέχουν» στην επικαιρότητα και τη ζωή των προλετάριων. Ένα διακοσμητικό αξεσουάρ, ένα φυτό εσωτερικού χώρου, ένας πολιτικός φίκος είναι ο πρόεδρος της δημοκρατίας που δουλειά του είναι δεξιώσεις στο προεδρικό μέγαρο και φωτογραφικά ενσταντανέ με άλλους φίκους από άλλα κράτη. Το «ανώτερο πολιτειακό αξίωμα» είναι ένα τίποτα που δεν μπορεί να προκαλέσει πια ούτε καν εκλογές. Κάθε πέντε χρόνια γίνεται ένα σχετικό νταλαβέρι ανάμεσα στην εκάστοτε κυβέρνηση και την αντιπολίτευση για το αν θα κάνουν επίδειξη «πολιτικού πολιτισμού» και θα βρουν κοινό υποψήφιο ή αν η κυβέρνηση θα δώσει τιμητική αποστρατεία σε κάποιον δικό της.

Αυτήν τη φορά η ΝΔ επέλεξε τον δεύτερο δρόμο. Ο Τασούλας, χωρίς να ανήκει στην πρώτη γραμμή του πολιτικού προσωπικού, είναι ένα στέλεχος με βάθος στην δεξιά. Ξεκινώντας την καριέρα του ως παραπαίδι του Αβέρωφ, αρχηγού της ιστορικής ακροδεξιάς πτέρυγας της ΝΔ, κατάφερε να μένει στον αφρό παρά τις αλλαγές ηγεσιών και να εκλέγεται συνεχώς, πρώτα στην αυτοδιοίκηση και μετά το 2004 στη Βουλή. Φρόντισε να παίρνει δευτερεύοντα υπουργεία και υφυπουργεία, και χώθηκε για τα καλά στους ερευνητές των κοινοβουλευτικών γραφών και έτσι έγινε πρόεδρος της Βουλής πριν γίνει πρόεδρος της δημοκρατίας. Είναι ένα λαμπρό παράδειγμα επιτυχίας ενός μέλους της πολιτικής ελίτ που επί 30 χρόνια ποντάρει σταθερά σε μια καλή ζωή και βατούς στόχους, και όχι σε όνειρα δόξας και ηγεσίας.

Υπό κανονικές συνθήκες, λοιπόν, δεν μας απασχολούν οι συμβολικές ανοησίες της αστικής δημοκρατίας, και δεν θα χαλάγαμε μόνο από επαναστατική κακία την ενθρόνιση ενός κομματικού γραφειοκράτη στον φανταστικό (αν και κοστοβόρο) θρόνο του. Ο λόγος που το κάνουμε είναι γιατί αυτοί ακριβώς οι συμβολισμοί έρχονται και κουμπώνουν με τη φριχτή πραγματικότητα των 57 νεκρών στο έγκλημα των Τεμπών.

Ο Τασούλας ως πρόεδρος της Βουλής έπαιξε τον δικό του, ενεργό και συνειδητό ρόλο, στο θάψιμο της υπόθεσης. Ως τροχονόμος της κοινοβουλευτικής λειτουργίας φρόντισε να ρίξει κι αυτός την άμμο που του αναλογούσε στα γρανάζια των διαδικασιών διερεύνησης θάβοντας επί έξι μήνες τη δικογραφία που είχε φτάσει στη Βουλή. Θάβοντας μαρτυρίες, θάβοντας γεγονότα, θάβοντας μια πραγματικότητα οριακά αποτυπωμένη σε δικαστικά έγγραφα που αποδομούσε το αφήγημα του καπετάνιου του.

Δεν έχουμε καμία αυταπάτη για τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αυτό που έκανε ο Τασούλας δεν είναι κάποια «παρανομία» ή κάτι έξω από τα καθήκοντά του. Αυτό είναι το καθήκον του, για αυτές τις δουλειές η κάθε κυβερνητική πλειοψηφία ορίζει πρόεδρο στη Βουλή. Ανάμεσα στα άλλα, οι μηχανισμοί της δημοκρατίας σκοπό έχουν μέσα από γραφειοκρατικές ντρίπλες και κανονισμούς  να γίνονται ενεργή γραμμή άμυνας όταν ζητήματα ευθυνών της πολιτικής ελίτ κατορθώσουν να βγουν στον αφρό.

Αλλά, ασφαλώς έχει τη δική του τεράστια ευθύνη, είναι και τα δικά του χέρια επίσης βουτηγμένα στο αίμα των θυμάτων του εγκλήματος των Τεμπών. Ναι, σε κάθε καράβι την ευθύνη την έχει πρώτα ο καπετάνιος, αλλά καπετάνιος χωρίς πιστούς και πρόθυμους αξιωματικούς δεν υπάρχει. Αυτό ήταν ο Τασούλας. Ένα μέρος του μηχανισμού που έπαιξε τον δικό του ρόλο στην συγκάλυψη ενός εγκλήματος. Δεν ξέρουμε αν ο Μητσοτάκης τον επέλεξε για Πρόεδρο της δημοκρατίας για τον ρόλο του στην υπόθεση των Τεμπών. Σίγουρα πάντως δεν θα τον είχε επιλέξει αν είχε δείξει το παραμικρό ανάστημα σε αυτή την υπόθεση και σε οποιαδήποτε άλλη στο παρελθόν.

Το έχουμε ξαναπεί και θα συνεχίσουμε να το λέμε, είναι ουτοπία να περιμένουμε απονομή δικαιοσύνης από τους ενόχους του εγκλήματος. Δικαιοσύνη μπορεί να αποδώσει μόνον ο λαός αλλά ας είμαστε ειλικρινείς, έχει πολλά σκαλιά να ανέβει αυτός ο λαός σε επίπεδο συνείδησης και οργάνωσης μέχρι να βρεθεί στη θέση να μπορεί να αποδώσει δικαιοσύνη. Αυτό που μπορούμε να περιμένουμε και μπορούμε ρεαλιστικά να το κερδίσουμε, αν βέβαια η κοινωνική βάση συνεχίσει να φωνάζει και να βγαίνει μαχητικά στον δρόμο, είναι η αποκάλυψη ενός μεγάλου μέρους της αλήθειας.

Αυτή είναι η άποψη του Ρουβίκωνα και αυτό είναι το νόημα της σημερινής μας παρέμβασης. Η αποκάλυψη μιας μικρής αλλά σημαντικής αλήθειας που λέει πως το να είσαι φίκος δεν είναι πάντα κάτι αθώο. Μέσα στο καθεστώς κράτους και καπιταλισμού ο φίκος μπορεί να είναι σαρκοφάγος».

Πηγή: reader.gr