Αν ο Τσίπρας ήθελε πραγματικά να ξεχωρίσει και να δώσει μια πιο «καθαρή» εικόνα για το μέλλον του κόμματος του, θα μπορούσε να έχει οργανώσει το χθεσινο event στο Pallas με προσκλήσεις, περιορίζοντας την είσοδο και κρατώντας έξω όλους τους «παλιούς» ή τα στελέχη που ανήκουν στην παλαιά φάση του ΣΥΡΙΖΑ και την “Νέα Αριστερά”.
Αυτό θα μπορούσε να του έδινε ένα πιο ανανεωμένο, πιο καθαρό προφίλ, χωρίς να θυμίζει τις προηγούμενες εποχές. Αλλά δεν το έκανε. Το γεγονός ότι άφησε την είσοδο ανοιχτή και προσκάλεσε όλους, είναι σαν να αποδέχεται ότι ακόμα εξαρτάται από αυτούς τους «παλιούς» που τον ακολούθησαν στα μεγαλεία του 2015 και μερικούς που συνεχίζουν να πιστεύουν σε εκείνη την ατζέντα.
Από την άλλη, το θέαμα όλων αυτών των προσώπων, που έχουν «υπογράψει» την ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ, δημιούργησε και μια αίσθηση επιστροφής στις… ένδοξες μέρες του κόμματος. Σαν να ξανασμίγουν τα πουλάκια, και να θυμίζουν στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ τις στιγμές που ο Τσίπρας είχε καταφέρει να ενώσει πολλούς διαφορετικούς πολιτικούς χώρους και να τους φέρει σε μια κοινή πορεία.
Αυτή η εικόνα, βέβαια, έχει και την αντίθετη πλευρά. όποιος δεν είναι «φίλος» του ΣΥΡΙΖΑ και είδε τους πάντες μαζί, μπορεί να αναρωτηθεί αν τελικά αξίζει να επιστρέψει σε έναν χώρο που θυμίζει περισσότερο το παρελθόν και λιγότερο το μέλλον. Ο Τσίπρας είναι αλήθεια ότι φαίνεται να έχει ήδη υπολογίσει αυτή την αντίδραση και οι άνθρωποι αυτοί που αποζητούν την επιστροφή στον «ένδοξο» ΣΥΡΙΖΑ του 2015.
Στο τέλος, το event, αντί να φανεί σαν μια ανανεωτική κίνηση, λειτούργησε περισσότερο ως μια επανένωση όλων των δυνάμεων που στο παρελθόν συντέλεσαν στη μεγάλη άνοδο του κόμματος και στη δημιουργία της εικόνας του «λαϊκού» ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα παραμένει: Αυτή η επιστροφή στο παρελθόν θα φέρει πραγματικά καινούργιο κόσμο στην κάλπη ή θα περιοριστεί σε αυτούς που ήδη ξέρουν και εμπιστεύονται τον Τσίπρα;
Όσο για τις “Δημοκρατικές Δυνάμεις”, η αλήθεια είναι ότι οι διαχωρισμοί και οι συνεργασίες συνεχώς αλλάζουν, και για όλους αυτούς τους «προοδευτικούς» χώρους, φαίνεται ότι υπάρχει μια συνεχιζόμενη αβεβαιότητα για το αν θα καταφέρουν να βρουν μια κοινή πορεία ή απλώς να ανακυκλώσουν τα ίδια λάθη του παρελθόντος.
Περαστικά λοιπόν, σε όλους αυτούς τους χώρους που προσπαθούν να βρουν τον δρόμο τους, γιατί μάλλον αυτό είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της πολιτικής σήμερα.
