Εφημερεύοντα
Κίνηση
Καιρός
Οι διαπραγματεύσεις που διαρκούν επί μακρόν συνήθως οδηγούν σε… λευκό καπνό. Κάπως έτσι έγινε και χθες το βράδυ στο Βίλνιους, όταν, μετά από ώρες διαπραγματεύσεων, ο Ταγίπ Ερντογάν είπε το «ναι» κατόπιν των συζητήσεων με τον Σουηδό πρωθυπουργό Ουλφ Κρίστερσον και τον Γ.Γ. της Συμμαχίας Γενς Στόλτενμπεργκ για ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, έναν χρόνο μετά τη συμφωνία της Μαδρίτης που αφορούσε τις δύο σκανδιναβικές χώρες (και τη Φινλανδία).
Το παζάρι του Ερντογάν χθες έφτασε σε ακραίο βαθμό, με τον ίδιο να επαναφέρει την… αραχνιασμένη ενταξιακή προοπτική της Τουρκίας στην Ε.Ε., συνδέοντάς την με την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Ήταν εξ αρχής σαφές, βέβαια, ότι αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ένα διαπραγματευτικό χαρτί του Τούρκου προέδρου. O λόγος που το έπαιζε, όμως, δεν ήταν εξ αρχής σαφής: ήταν ένα μαξιμαλιστικό επιχείρημα υπέρ της υποχώρησης του ή ήταν μια τορπίλη στη Σύνοδο; Το δεύτερο δεν διαφαινόταν εύκολα, με δεδομένο ότι ο Αμερικανός πρόεδρος Μπάιντεν στο τηλεφώνημα που είχαν οι δύο άνδρες ήταν σαφής: οι Ηνωμένες Πολιτείες ήθελαν τη Σουηδία εντός του ΝΑΤΟ.
Μετά από μια μακρά περίοδο επαμφοτερίζουσας στάσης, συνεπώς, ο κ. Ερντογάν έκανε μια επιλογή υπαναχώρησης με το μικρότερο δυνατό κόστος για τον ίδιο, από τη στιγμή που με τις πρόσφατες εκλογές έχει «καθαρίσει» το εσωτερικό τοπίο στην Τουρκία: ενέκρινε την ένταξη της Σουηδίας στη Συμμαχία, κάτι που θα προχωρήσει με fast track διαδικασίες και στην τουρκική εθνοσυνέλευση. Η Ευρώπη, άλλωστε, από την πρώτη στιγμή που ο κ. Ερντογάν έπαιξε το χαρτί της ενταξιακής προοπτικής ξεκαθάρισε ότι δεν μπορούν να συγχέονται οι διαδικασίες στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ.
protothema.gr