Εφημερεύοντα
Κίνηση
Καιρός
Η Σταυρούλα Καρύδη, μητέρα του αδικοχαμένου μηχανοδηγού της εμπορικής αμαξοστοιχίας Δημήτρη Μασσαλή, μιλά για το δράμα της, το μπούλινγκ που δέχθηκε και ζητά να λάμψει επιτέλους η αλήθεια
Λίγες ημέρες μετά τη δημοσιοποίηση του πορίσματος Καρώνη, η Σταυρούλα Καρύδη, μητέρα του μηχανοδηγού της εμπορικής αμαξοστοιχίας στα Τέμπη, Δημήτρη Μασσαλή, βρίσκεται στο σπίτι του παιδιού της, το οποίο παραμένει κλειστό από τη στιγμή που εκείνο σκοτώθηκε.
Η κυρία Καρύδη είναι ήρεμη. Αποφασισμένη να υπερασπιστεί τη μνήμη του γιου της απέναντι στα σενάρια και τις θεωρίες συνωμοσίας: Κόντρα στα «αντικρουόμενα συμφέροντα», τις δύο λέξεις που ακούστηκαν σε μια αίθουσα στη Λάρισα όπου ήταν συγκεντρωμένοι οι συγγενείς των θυμάτων της αδιανόητης τραγωδίας των Τεμπών, ως «παράγγελμα» για να βγουν έξω εκείνη και ο άνδρας της, όπως και οι γονείς του έτερου μηχανοδηγού της εμπορικής αμαξοστοιχίας, Σπύρου Βούλγαρη.
Κόντρα στην επιλεκτική προβολή στοιχείων της δικογραφίας που βαίνει προς την ολοκλήρωση, ώστε επιτέλους το αδιανόητο έγκλημα των Τεμπών να οδηγηθεί στο ακροατήριο. Κόντρα σε όλους όσοι τους προηγούμενους μήνες μιλούσαν με βεβαιότητα για παράνομο φορτίο στην εμπορική αμαξοστοιχία, η έκρηξη του οποίου προκάλεσε την πυρόσφαιρα, με ολέθριες συνέπειες.
«Ολα τα στοιχεία είναι στη δικογραφία. Ολα τα πορίσματα, τα ευρήματα, οι αυτοψίες, οι μαρτυρικές καταθέσεις, οι φωτογραφίες, τα πάντα. Ολα μαζί συνθέτουν την εικόνα και δίνουν τις απαντήσεις. Εμένα το παιδί μου, όπως και ο Σπύρος Βούλγαρης, βρέθηκε ακέραιο, άκαυτο, η σορός του ήταν αναγνωρίσιμη. Πώς μπορούσε να συμβεί αυτό αν μετέφεραν παράνομο φορτίο που οδήγησε στην πυρόσφαιρα; Από την αρχή η εμπορική αμαξοστοιχία ήταν εκτός κάδρου. Χάσαμε τα παιδιά μας και ακούμε διάφορα – μοναχοπαίδι ήταν ο Βούλγαρης και λένε ότι η οικογένεια είχε σχέσεις με τον πρωθυπουργό. Μα αν έχεις τέτοιες σχέσεις, μηχανοδηγός θα ήταν το παιδί σου; Το δεύτερο πτυχίο έπαιρνε, τρεις συνεντεύξεις πέρασε το δικό μου παιδί για να προσληφθεί από τη Hellenic, μηχανολόγος-μηχανικός ήταν, με γλώσσες, γνώσεις υπολογιστών, άψογο υπηρεσιακό φάκελο…».
Στοιχεία και γεγονότα
Η κυρία Καρύδη μιλά με συγκροτημένο λόγο, είναι ψύχραιμη και παραθέτει στοιχεία και γεγονότα στην αλληλουχία τους, εκπέμπει αξιοπρέπεια στον συνομιλητή της και δεν επιτρέπει στον εαυτό της συναισθηματική φόρτιση και ξέσπασμα. Μόνο ορισμένες φορές στη διάρκεια της συνομιλίας ο τόνος της φωνής της ανεβαίνει. Οπως όταν περιγράφει το έγκλημα στα Τέμπη, όπως το ζει και το πλήρωσε με τη ζωή του γιου της.
«Εχει συμβεί το αδιανόητο. Δύο τρένα κινούνταν στην ίδια γραμμή, το ένα πήγαινε καταπάνω στο άλλο. Τα μέσα ασφαλείας που μας περιέγραφε ενθουσιασμένος ο Δημήτρης στη διάρκεια της εκπαίδευσης υπήρχαν μόνο στη θεωρία. Πού να το φανταστούμε; Και τώρα συμβαίνει το δεύτερο αδιανόητο. Η κοινή γνώμη είναι μοιρασμένη στα δύο, σε αυτούς που πιστεύουν ότι υπήρχε παράνομο φορτίο και σ’ εκείνους που δεν το πιστεύουν, λες και το έγκλημα είναι εκεί. Είναι ασφαλή τα τρένα; Ολα όσα οδήγησαν στο δυστύχημα υπάρχουν και σήμερα ή όχι; Γιατί δεν είχαν βρεθεί 200.000 ευρώ για την τηλεδιοίκηση; Πώς βρέθηκε ένας πρώην αχθοφόρος να κάνει τον σταθμάρχη και πώς βρέθηκε να είναι μόνος του; Ακούω στα διάφορα σενάρια των πραγματογνωμόνων ότι υπήρχε παράνομο φορτίο 27 τόνων, 17,5 τόνων, 2,5 τόνων, μέχρι και για μπιτόνια που μετέφεραν δήθεν οι μηχανοδηγοί για μικροποσά λένε τώρα. Μα οι μηχανοδηγοί έχουν την ευθύνη μόνο για τις μηχανές. Δεν έχουν καμία ευθύνη ή λόγο στη φόρτωση».
Ο εφιάλτης για την οικογένεια του Δημήτρη Μασσαλή εντάθηκε με τη δημοσιοποίηση του πορίσματος του ΕΟΔΑΣΑΑΜ. «Περιμέναμε το πόρισμα που υποτίθεται θα έδινε στέρεες απαντήσεις. Αντ’ αυτού ακούσαμε για ‘’πιθανό’’ και ‘’άγνωστο’’ φορτίο. Υποθέσεις που πυροδότησαν σενάρια. Εκεί ένιωσα ότι πλέον έπρεπε να βγούμε μπροστά, να υπερασπιστούμε τη μνήμη του παιδιού μας».
Διά του συνηγόρου της, Λεωνίδα Κουμπούρα, οι γονείς του 29χρονου μηχανοδηγού υπέβαλαν αίτημα στον εφέτη ειδικό ανακριτή Μπακαΐμη να γίνει έρευνα στις μηχανές και το κόκπιτ της εμπορικής αμαξοστοιχίας, που βρίσκονταν στο Κουλούρι Ημαθίας, πράγμα που ήταν γνωστό και τα σχετικά ντοκουμέντα και οι φωτογραφίες είχαν ήδη περιληφθεί στη δικογραφία. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που ειδικοί και πραγματογνώμονες πήγαιναν στο Κουλούρι.
«Αλλες επτά φορές είχαν πάει. Τα στοιχεία υπήρχαν ήδη στη δικογραφία. Κι όμως, όταν τα ευρήματα δεν βόλεψαν τα σενάρια, τότε άρχισαν τα υπονοούμενα: Τι να βρουν μετά από δύο χρόνια, γιατί γίνονται αμέσως δεκτά τα αιτήματα των οικογενειών των μηχανοδηγών, ερωτήματα που έπεφταν να αιωρούνται για να σπέρνουν την αμφιβολία, να ρίχνουν σκιές και να ενισχύουν τελικά τις βολικές θεωρίες συνωμοσίας, που εξυπηρετούν τους στόχους συγκεκριμένων».
«Δικαίωση για μένα θα είναι να βρεθεί η αλήθεια για τα Τέμπη και να είναι αποδεκτή από όλους. Για μένα δεν δικαιούται κανείς να πανηγυρίζει για το ένα ή το άλλο. Νιώθω μια μικρή δικαίωση με το πόρισμα του κ. Καρώνη, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Τα παιδιά χάθηκαν. Αν υπήρχε έστω σηματοδότηση, το αδιανόητο δεν θα γινόταν, δεν θα έκλειναν τόσες οικογένειες. Και βέβαια, δικαίωση είναι να μην υπάρχει καμία σκιά στους μηχανοδηγούς, που δεν είχαν καμία σχέση και που δεν προβάλλεται η ηρωική τους προσπάθεια να σταματήσουν την εμπορική. Ξέρω ότι το παιδί μου, που ήταν δωρητής οργάνων, δωρητής νωτιαίου μυελού, προσπάθησε. Κι αν του δινόταν η ευκαιρία να το σηκώσει στον αέρα το τρένο να σωθεί ο κόσμος, θα το έκανε. Τέτοιο παιδί ήταν και γι’ αυτό γύρισα τον κόσμο ανάποδα για να αποδειχθεί ότι οι δύο μηχανοδηγοί δεν είχαν καμία εμπλοκή. Αυτά τα λίγα μέτρα που κερδήθηκαν από το φρενάρισμα, κάποιον έσωσαν. Εστω κι ένας να σώθηκε, αυτού του ανθρώπου η μάνα είναι ευτυχισμένη».
Το τραγικό νέο
Η Σταυρούλα Καρύδη περιγράφει την τρομερή στιγμή που ο άλλος γιος της έφτασε ξημερώματα στο σπίτι των γονιών του, στον Ωρωπό. Ηταν ο πρώτος που είχε μάθει. Ξύπνησε τον πατέρα του και του ζήτησε να βγει έξω προκειμένου να του πει τι είχε συμβεί, ώστε μαζί να πάνε στη μάνα. «Ο Δημήτρης μας είχε ένα ατύχημα…», είπε ο γιος, για να ακούσει αμέσως την αγωνιώδη ερώτηση του πατέρα: «Με τη μηχανή;».
Ούτε που πήγε ο νους του ότι θα είχε γίνει κάτι με το τρένο. «Εγώ, όταν άκουσα ότι είχε ατύχημα με το τρένο -πού να ήξερα- σχεδόν ένιωσα ανακούφιση για μια στιγμή», περιγράφει η κυρία Καρύδη, δασκάλα με 35 χρόνια υπηρεσία, πια. «Πόσο άσχημα μπορεί να είναι, αν έχει γίνει κάτι με το τρένο», σκέφτηκε, χωρίς καν να αρχίσει να παρατηρεί ότι πίσω από το αυτοκίνητο του γιου της στάθμευαν το ένα μετά το άλλο αυτοκίνητα συγγενών και φίλων που είχαν μάθει για τη φοβερή τραγωδία και είχαν σπεύσει να σταθούν στο πλευρό των τραγικών γονιών.
«Οι πρώτοι μήνες κύλησαν χωρίς να θέλουμε να ακούμε τίποτα, δεν θέλαμε να ξέρουμε τίποτα. Ούτε μας είχε περάσει από το μυαλό ότι έπρεπε να βρούμε δικηγόρο να μας εκπροσωπήσει. Οταν σου έχει συμβεί κάτι τέτοιο σκέφτεσαι πρώτα να μη χάσεις το μυαλό σου. Ο άνδρας μου δεν ήθελε καν να το συζητάει. Ούτε τις φωτογραφίες του παιδιού από το δυστύχημα δεν είχαμε πάρει. Ηταν ο δικός του τρόπος να διαχειρισθεί το αδιανόητο που μας συνέβη. Νόμιζα πάντα ότι επειδή δουλεύαμε, επειδή είχαμε φροντίσει για την εκπαίδευση, τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας, ότι τους είχαμε εξασφαλίσει να έχουν ένα σπίτι, μια σχετική άνεση -εμείς είχαμε μάθει με λιγότερα-, όλα θα πήγαιναν όπως τα είχα σχεδιάσει. Θυμάμαι, παρακινούσαμε τον Δημήτρη να κάνει το επόμενο βήμα με την κοπέλα του, που ήταν μαζί από τότε που έκανε Erasmus και ήταν έτοιμος. Και ξαφνικά, μέσα σε μια στιγμή δεν υπήρχε…». Φτάνουν τα Χριστούγεννα του 2023. Εχει ξεκινήσει η Εξεταστική στη Βουλή και σιγά-σιγά τα Τέμπη μπαίνουν στη δημόσια συζήτηση. «Εως τότε δεν ακουγόταν τίποτα. Αρχισαν τα κόμματα, άρχισε να συζητείται. Ωσπου εκεί, τον Δεκέμβριο του 2023, μας ειδοποίησαν από άλλες οικογένειες ότι θα γινόταν συγκέντρωση των συγγενών των θυμάτων στην πλατεία Συντάγματος. Είχε κινηθεί η οικογένεια Πλακιά, ήρθαν κι άλλοι από διάφορες περιοχές. Πήγαμε στο Σύνταγμα με προσμονή, για να απογοητευτούμε τελικά. Ημασταν δεν ήμασταν εκατό άνθρωποι. Να φανταστείτε ότι περνούσαν και μας κόρναραν, αν κάποιος κατέβαινε από το πεζοδρόμιο, μην και τολμήσουμε να κλείσουμε τον δρόμο. Ενιωσα πως ήμασταν μόνοι μας. Ο όποιος θόρυβος γινόταν από την Εξεταστική, από τα κόμματα. Ωσπου ήρθε η πρώτη επέτειος του δυστυχήματος και πήγαμε στον τόπο. Εκεί μας πλησίασαν, ένιωσα ζεστασιά, ότι βρέθηκα ανάμεσα σε ανθρώπους που καταλάβαιναν ακριβώς πώς νιώθαμε, αφού βιώναμε τον ίδιο πόνο. Εκεί μας είπαν ότι υπήρχε μια ομάδα συγγενών στο Viber και μας προσκάλεσαν να μετέχουμε. Ηταν 35-40 οικογένειες ήδη, όχι σύλλογος. Λίγο αργότερα μάθαμε ότι είχε γίνει επίσημα σύλλογος από την κυρία Καρυστιανού και ορισμένες ακόμη οικογένειες ούτε που ήξερα ότι χρειάζονταν χαρτιά και διαδικασίες. Μέσα από την ομάδα διαπίστωσα ότι οι οικογένειες έκαναν έρευνα για όλες τις πτυχές του δυστυχήματος, έδιναν μεγάλο αγώνα. Μιλούσαμε μεταξύ μας, ώσπου περί τα τέλη Μαρτίου οργανώθηκε η πρώτη συνάντηση, στη Λάρισα. Εως τότε, το εμπορικό δεν είχε μπει καν στο κάδρο: πήγαινε στη γραμμή του, με ταχύτητα εντός ορίων, οι μηχανοδηγοί είχαν βρεθεί με αλκοόλ μηδέν και χρήση ουσιών μηδέν. Το εμπορικό δεν είχε καμία εμπλοκή στη φωτιά. Αναμέναμε, ενημερωνόμασταν για τα στοιχεία που έρχονταν στο φως, κατανοούσαμε ότι συνέβη το αδιανόητο, γιατί τίποτα δεν λειτουργούσε όπως έπρεπε. Τίποτα δεν δούλευε. Πάμε στη συγκέντρωση στη Λάρισα, όπου εκεί ήταν παρών και ο κ. Λακαφώσης. Καθόμαστε και περιμένουμε να ακούσουμε νέα στοιχεία. Ωσπου ακούμε τον κ. Ψαρόπουλο (σ.σ.: πατέρα της 20χρονης Μάρθης και δικηγόρο) να απαιτεί να βγουν από την αίθουσα οι οικογένειες Μασσαλή και Βούλγαρη, λόγω ‘“αντικρουόμενων συμφερόντων’’.
Δεν αντέδρασε κανείς. Βγήκαμε από την αίθουσα με πόνο και απορία. Βρεθήκαμε τέσσερις άνθρωποι με κοινό στοιχείο μας τον πόνο σε ένα μαγαζί να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι και γιατί είχε γίνει. Νιώσαμε ότι τα παιδιά μας, που τα σκότωσε το κράτος, δολοφονήθηκαν ξανά εκείνο το βράδυ. Και αυτές οι δύο λέξεις “αντικρουόμενα συμφέροντα’’ θα με στοιχειώνουν. Περίπου τρεις ώρες μετά άρχισαν τα μηνύματα από άλλους συγγενείς προς εμάς. Ηταν απανωτά. Το πρώτο από τον Νίκο Πλακιά. Μετά από αυτό η ομάδα διαλύθηκε».
Διαφορετικές γραμμές
Οπως λέει η κυρία Καρύδη, οι οικογένειες δεν λειτουργούν όλες μαζί, όπως πολλοί πιστεύουν. «Ο καθένας αντιδρά με τον δικό του τρόπο. Και εντέλει, με την κυρία Καρυστιανού είναι ελάχιστες οικογένειες». Εκείνο το βράδυ όμως, εκτός από μια πρωτόγνωρη πίκρα, στη ζωή της Σταυρούλας Μασσαλή μπήκαν και οι πραγματογνώμονες, και τα σενάρια, και οι… βεβαιότητές τους: «Ο ένας (Λακαφώσης) να μιλά για ύποπτο φορτίο 15-17 τόνων που μετά κατέβηκε στους 2,5 τόνους άγνωστου υλικού, το οποίο προκάλεσε την πυρόσφαιρα, ο άλλος (Κοκοτσάκης) να μιλά για άγνωστο υλικό και σχεδόν 30 θανάτους από τη φωτιά. Και στο τέλος, κάθε φορά που τα στοιχεία κατέρριπταν τις θεωρίες τους να τις προσαρμόζουν, ώσπου έφτασαν να λένε για 2,5 τόνους λαθραίο φορτίο στο κόκπιτ. Κι όμως, ήδη τα στοιχεία που υπήρχαν στη δικογραφία και το πόρισμα που είχε καταθέσει η οικογένεια Πλακιά έδειχνε ότι δεν υπήρχε φορτίο. Περίμενα να δω πού θα κατέληγε για να υπερασπιστώ τη μνήμη του παιδιού μου. Κάθε φορά που άκουγα κάτι, μια νέα θεωρία, έσπευδα στον δικηγόρο μου, ο οποίος επαναλάμβανε ότι όλα υπήρχαν στη δικογραφία. Ομως, όλα διαστρεβλώνονταν. Οταν, για παράδειγμα, οι οικογένειες βρήκαν βίντεο από μαγαζί στη Λεπτοκαρυά που έδειχνε την εμπορική και φαινόταν ότι δεν υπήρχε φορτίο, και το κατέθεσαν, η Αστυνομία, επειδή ήταν αντίγραφο και δεν είχε τον σκληρό δίσκο, ως όφειλε, είπε ότι δεν μπορούσε να το πιστοποιήσει. Ομως, όταν δημοσιοποιήθηκε το ζήτημα, ο τίτλος ήταν “πλαστό το βίντεο’’. Εντέλει, ο εισαγγελέας πήρε τον σκληρό δίσκο και το βίντεο πιστοποιήθηκε, αλλά η αλήθεια δεν αποκαταστάθηκε. Μιλούν για τα μυστικά της εμπορικής αμαξοστοιχίας. Κι όμως, από τη δικογραφία, στην οποία έχουν πρόσβαση όλες οι οικογένειες, ξέρουν ότι η εμπορική έχει ψαχτεί και οι απαντήσεις υπάρχουν από το πόρισμα Τσακιρίδη, από το 2023. Η φωτιά ξεκίνησε στο επιβατικό, παραπλανούν σκόπιμα τον κόσμο. Τα παιδιά μας βγήκαν άκαυτα. Ακόμη και το ηλεκτρονικό κλειδί του αυτοκινήτου του παιδιού μας, όταν μας το έδωσαν πίσω, που το είχε στην τσέπη του, λειτουργούσε. Μερικές φορές, η σκέψη ότι το παιδί μου σκοτώθηκε ακαριαία με παρηγορεί, όμως το γεγονός ότι πάτησε φρένο, ότι βρέθηκε άκαυτο, όπως και ολόκληρο το κόκπιτ, άκαυτο, με κάνει να σκέφτομαι αν έζησε μερικά λεπτά, αν υπέφερε…».
Ο Νίκος Πλακιάς
Πολλές φορές στην αφήγησή της, η κυρία Καρύδη αναφέρεται στον Νίκο Πλακιά και τον τρόπο που χειρίζεται τον χαμό των τριών κοριτσιών της οικογένειάς του και τον τρόπο που δίνει τη μάχη του για τη δικαίωση της μνήμης τους και τον αγώνα του για τη Δικαιοσύνη. Οταν, για παράδειγμα, ήρθαν στη δημοσιότητα τα τρία βίντεο της εμπορικής (τα βίντεο Καπερνάρου), έσπευσαν ορισμένοι να αμφισβητήσουν τη γνησιότητά τους. «Κανείς δεν θα ρίσκαρε να καταθέσει πλαστά και παραποιημένα στοιχεία σε αυτή τη φάση που είμαστε», της είπε με λογική και ψυχραιμία ο Νίκος Πλακιάς, πολύ πριν τα εγκληματολογικά εργαστήρια της Αστυνομίας βεβαιώσουν τη γνησιότητά τους.
Και μέσα σε όλα τα υπόλοιπα, οι οικογένειες των δύο μηχανοδηγών ενημερώθηκαν ότι δύο φορές, κάποιοι, έσπασαν τις φωτογραφίες των δικών τους παιδιών από το μνημείο στον τόπο της τραγωδίας. Ετσι, άκουσαν την παραίνεση να τις βάλουν μέσα στο εκκλησάκι, μακριά από τις υπόλοιπες, για να μην τις ξαναβρούν σπασμένες…
Πηγή: Πρώτο Θέμα