28η Οκτωβρίου: Οι συγκλονιστικές μαρτυρίες των γυναικών της Πίνδου – «Να λέμε ΟΧΙ όπως τότε, με φωνή»

Βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, μεταφέροντας πυρομαχικά, κουβέρτες και κάλτσες στους στρατιώτες   Στον αγώνα που έδωσαν οι Έλληνες το 1940 πρωταγωνίστησαν οι γυναίκες της Πίνδου οι οποίες «κουβαλούσαν στην πλάτη τους όλη την Ελλάδα» πηγαίνοντας στην πρώτη γραμμή και παρέχοντας στους στρατιώτες πυρομαχικά και ρούχα.   Πρόκειται για ηρωικές γυναίκες οι οποίες έχουν χαραχτεί στη μνήμη για την πίστη, την τόλμη, το θάρρος και την αντοχή τους που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, μεταφέροντας πυρομαχικά, κουβέρτες και κάλτσες στους στρατιώτες. Μάλιστα, μόλις 13 από αυτές τις γυναίκες έχουν μείνει ζωντανές ενώ φέτος θα τις τιμήσει η Περιφερειακή Αρχή της Δυτικής Μακεδονίας, το απόγευμα του Σαββάτου 29 Οκτωβρίου.     Στην ΕΡΤ μίλησε, περιγράφοντας όσα έζησε, η 92χρονη Σοφία Χρυσοστομίδου απευθείας από το Τσοτύλι του Βοΐου Κοζάνης, η οποία τότε ήταν 8 ετών. «Είχαμε γιαγιάδες στο χωριό και ό,τι μπορούσε η καθεμιά έκανε. Έπλεκαν κάλτσες, μπλούζες, γιλέκα, οτιδήποτε λόγω του κρύου. Κατόπιν τα πήγαιναν στους στρατιώτες. Η καθεμιά έκανε ό,τι μπορούσε με την ψυχή της. Εγώ τότε, ως μικρό παιδί, θυμάμαι μου άρεσε που έβλεπα να κάνουν όλα όσα έκαναν», είπε.   «Με εντυπωσίαζε το πώς ήταν η καρδιά τους μέσα, δεν φοβόντουσαν. Κατά τις άγριες ημέρες του πολέμου, ήμασταν ορφανά, με μια γιαγιά στο σπίτι, με αυτήν περνούσαμε την ώρα και αυτή βοηθούσε όπως μπορούσε. Και σε μένα έλεγαν να κάνω ό,τι μπορούσα, αλλά ήμουν μικρή (…) Θυμάμαι τη στιγμή που μπήκαν να κάψουν το σπίτι, όταν ήμουν με τη γιαγιά. Δεν βρήκαν κάτι στο σπίτι να κάψουν. Δεν μπόρεσαν να ανάψουν το σπίρτο και νευριασμένοι έφυγαν», είπε ακόμη στην ΕΡΤ η ίδια.   «Το βράδυ που ακούστηκε το “όχι” στους Ιταλούς και ξεκίνησε ο πόλεμος, σαν παιδάκια χαρήκαμε και χοροπηδούσαμε, αλλά ήμασταν μικροί και δεν θυμόμαστε πολλά. Τότε τα παιδιά ήταν και καθυστερημένα. Από το χωριό μας χάθηκαν αρκετοί. Σε τέτοια πράγματα να συνεχίσουμε να λέμε “όχι” όπως τότε στους Ιταλούς, και μάλιστα “με φωνή”» πρόσθεσε.   Κλείνοντας, έστειλε το μήνυμά της για την ημέρα: «Να μην ξαναδεί ο κόσμος τέτοια πράγματα. Δεν ξέρεις πώς να τα περιγράψεις. Αφήνουν πίκρες και πόνο μέσα, που δεν βγαίνουν».