Άγιος Γεώργιος: Η ιστορία και τα θαύμα με το δράκο!

Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε περίπου το 275 μ.Χ. στην Καππαδοκία, από γονείς χριστιανούς. Ο πατέρας του πέθανε μαρτυρικά για το Χριστό όταν ο Γεώργιος ήταν δέκα χρονών1. Ο ίδιος υπηρέτησε ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού επί αυτοκράτορα Διοκλητιανού. Καταδικάστηκε σε θάνατο, επειδή δεν αποκήρυξε τη χριστιανική του πίστη. Αργότερα, αγιοκατατάχθηκε ως χριστιανός μάρτυρας.

Ο Άγιος Γεώργιος απεικονίζεται ντυμένος ως σταυροφόρος, φέροντας πανοπλία και συχνά λόγχη με σταυρωτή αιχμή. Στο Βυζάντιο και τη Δύση, απεικονίζεται με ζωηρά χρώματα, κρατώντας ασπίδα ή λάβαρο.

Η μνήμη του τιμάται στις 23 Απριλίου για τις Εκκλησίες που πηγαίνουν σύμφωνα με το Ιουλιανό ημερολόγιο. Εάν όμως η εορτή πέσει πριν το Πάσχα, τότε εορτάζει την επόμενη μέρα του Πάσχα (Δευτέρα της Δικαινησίμου)1.

Ο Άγιος Γεώργιος είναι πολιούχος σε πολλές χώρες και πόλεις, συμπεριλαμβανομένων της Ελλάδας, της Αγγλίας, της Κύπρου, της Γεωργίας και πολλών άλλων. Είναι ένας αγαπητός προστάτης και μάρτυρας στην παράδοση της Ορθόδοξης Πίστης.

Το θαύμα με το δράκο

Ο Άγιος Γεώργιος είναι ένας από τους μεγαλύτερους αγίους της εκκλησίας μας. Η ζωή του είναι γεμάτη θαύματα και πράξεις αφοσίωσης στον Χριστό. Ένα από τα πιο γνωστά γεγονότα στη ζωή του σχετίζεται με τον δράκο.

Σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο Άγιος Γεώργιος περνούσε από μια πόλη της Ατάλειας, είδε δεμένη σε ένα βράχο την κόρη του βασιλιά της περιοχής, Σέλβιου. Ο βασιλιάς, προκειμένου να γλιτώσει την περιοχή από έναν φοβερό δράκο, είχε δώσει την κόρη του να την φάει το τέρας. Ο Άγιος Γεώργιος προσέγγισε την κόρη και της ζήτησε να γίνει χριστιανή και να προσευχηθεί μαζί του για να νικήσουν το θηρίο. Όταν το δράκος εμφανίστηκε, ο Άγιος Γεώργιος τον κατατρόπωσε και ελευθέρωσε την κόρη από τα δεσμά του.

Οι εικόνες του Άγιου Γεωργίου ποικίλουν ανάλογα με την εποχή και το πολιτικό πλαίσιο. Σε ορισμένες εικόνες, τον απεικονίζουν ως πεζούλη με στρατιωτική στολή, ενώ σε άλλες ως έφιππο με ακόντιο, δηλαδή πιο πολεμικό. 

Στον 11ο αιώνα, ο Άγιος Γεώργιος καθιερώθηκε ως δρακοντοκτόνος, μαζί με τους Θεοδώρους (Τήρωνα και Στρατηλάτη), λόγω της αυξανόμενης απειλής που αντιμετώπιζε το Βυζάντιο