Εφημερεύοντα
Κίνηση
Καιρός
Τρεις δημιουργοί, δύο εικαστικοί και μία φωτογράφος, ενώνουν τις δυνάμεις τους και παρουσιάζουν μία ολοκληρωμένη εικαστική πρόταση, αυτό το καλοκαίρι στο Ρέθυμνο. Από τις 18 έως τις 30 Ιουλίου, στο Σπίτι του Πολιτισμού και υπό την αιγίδα του Πολιτιστικού Συλλόγου Ρεθύμνου, οι καλλιτέχνες Γιώργος Χούντας, Ζωζεφίνα Φυρίγου και Πόπη Σταυριανού, μας προσκαλούν σε μία έκθεση γεμάτη ποικιλομορφία, που επιχειρεί να φέρει σε επικοινωνία τον δικό τους δημιουργικό εσωτερικό κόσμο με το κοινό.
1 spot: Ρέθυμνο
Στην έκθεση 1 spot 3 dots οι τρεις καλλιτέχνες ενώνουν τις δυνάμεις και τις δυναμικές τους σε ένα κοινό σημείο και μας δίνουν την ευκαιρία να δούμε τους ξεχωριστούς τρόπους με τους οποίους επικοινωνούν τα έργα τους μεταξύ τους. Η δυναμική που δημιουργείται από αυτή τη συνύπαρξη αφορά τις κοινές καλλιτεχνικές τους αναζητήσεις, την αγωνία τους για διαρκή ανατροφοδότηση και για εύρεση νέων ερεθισμάτων που να τους αφορούν. Πώς αντιδρούν τρεις διαφορετικοί καλλιτέχνες στα πολλαπλά και συχνά ακραία ερεθίσματα της εποχής μας; Πώς κάθε καλλιτέχνης τα αξιοποιεί στην καλλιτεχνική του έρευνα; Και πάνω απ’ όλα, τι είναι αυτό που τελικά κινητοποιεί τον καθέναν από αυτούς να συνεχίζει να δημιουργεί;
Dot 1: Γιώργος Χούντας
Τα ασπρόμαυρα μελάνια σε χαρτί του Γιώργου Χούντα αποτελούν σήμα κατατεθέν του καλλιτεχνικού του ιδιώματος. Στα έργα του κυριαρχεί το στοιχείο της γραφής, καθώς οι γραμμές που διακρίνονται μοιάζουν να θέλουν να διαμορφώσουν μία νέα αλφάβητο, που αντανακλά την αδυναμία επικοινωνίας μέσω του λόγου ή -κατά μία άλλη άποψη- την υπέρβασή του. Κάποιοι εντοπίζουν στο έργο του επιρροές και από την Ιαπωνία και τη δική της χαρακτηριστική γραφή. Η γραφή συναντά αφηρημένα σχήματα και γραμμές που μοιάζουν να πυκνώνουν και να εκρήγνυνται, εκφράζοντας μία εσωτερικότητα που ψάχνει τον αποδέκτη της σε κάθε θεατή και προσκαλώντας τον να δημιουργήσει τα δικά του νοήματα. Στην έκθεση θα δούμε μικρότερα, αλλά και εντυπωσιακά, μεγάλης κλίμακας έργα του, χαρακτηριστικά του καλλιτέχνη.
Dot 2: Ζωζεφίνα Φυρίγου
Ένα σημαντικό γεγονός της επικαιρότητας, η δολοφονία της Mahsa Amini στο Ιράν, επειδή τόλμησε να αφήσει τα μαλλιά της έξω από τη μαντήλα της, πυροδότησε ένα κύμα δημιουργικότητας για την εικαστικό Ζωζεφίνα Φυρίγου, η οποία ξεκίνησε με αφορμή το γεγονός αυτό να εξερευνά την έννοια του τυχαίου. Τι θα γινόταν αν η Amini είχε βρεθεί αλλού; Τι θα γινόταν αν εμείς βρισκόμασταν σε άλλο σημείο σε κάποια δεδομένη στιγμή της ζωής μας; Η Φυρίγου μεταφέρει μέσα από τα έργα της την πεποίθηση πως είμαστε πάντα εκτεθειμένοι σε διάφορες τυχαιότητες, που καθορίζουν τη σχέση του παρόντος με το μέλλον μας. Θα έλεγε κανείς, παρατηρώντας τα έργα της, πως οι πυκνώσεις και οι αραιώσεις των σχημάτων ενέχουν ταυτόχρονα στοιχεία αυτόματης γραφής και συγκεκριμένων στιγμάτων, που άλλοτε μοιάζουν με λουλούδια και άλλοτε με αποτυπώσεις σκέψεων και συναισθημάτων. Το στοιχείο της θηλυκότητας απαντάται τόσο στα σχήματα, όσο και στα χρώματα των έργων της. Τον τελευταίο καιρό, η Ζωζεφίνα Φυρίγου έχει ξεκινήσει να δημιουργεί αναπτύγματα από σχοινιά. Στο Ρέθυμνο, εκτός από τα ζωγραφικά της έργα, θα δούμε επίσης ένα τέτοιο ανάπτυγμα από σχοινί, που δημιουργήθηκε για να μείνει ατελείωτο, με σκοπό να εκφράσει αυτόν ακριβώς τον κύκλο της τυχαιότητας της ζωής και όλων των πιθανών προεκτάσεων που θα μπορούσαν να υπάρξουν στο μέλλον. Όπως λέει η εικαστικός «οι κύκλοι αυτοί συνδέουν τα διάφορα τώρα μας, με τα διάφορα μετά μας».
Dot 3: Πόπη Σταυριανού
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, η Πόπη Σταυριανού, έμαθε μία πληροφορία για την άγρια ζωή που την συντάραξε: από τον συνολικό πληθυσμό των τίγρεων σε όλο τον κόσμο, περισσότερες βρίσκονται σε αιχμαλωσία παρά ελεύθερες. Την ίδια περίοδο, σε έναν κάδο σκουπιδιών, βρίσκεται παρατημένη μια λούτρινη τίγρης. Όπως λέει η ίδια η φωτογράφος, επηρεάστηκε πολύ από αυτό «το ταξίδι μιας λούτρινης τίγρης που ταξίδεψε από την Κίνα πριν 30 χρόνια, δωρήθηκε και βρέθηκε να απασχολεί παιδιά σε παιδικό ιατρείο και ξαναβρήκε απρόσμενα και τυχαία τον ιδιοκτήτη της στη σιωπή της καραντίνας πάνω σ έναν μπλε κάδο ανακύκλωσης. Η διαδρομή είχε χαραχθεί πάνω της αλλά η ζωντάνια της ,το ταξίδι της μας παρέσυρε σε νέους δρόμους». Τα δύο αυτά περιστατικά, σε συνδυασμό αφενός με τη βαθιά αγάπη για την άγρια φύση που της είχε μεταδώσει ο πατέρας της, αλλά και το ασφυκτικό συναίσθημα του εγκλεισμού που βίωνε η ανθρωπότητα, έβαλαν τον πρώτο σπόρο για την ανάπτυξη του φωτογραφικού της πρότζεκτ «Είμαι ο Τίγρης, όταν δεν είμαι εγώ». Με επιρροές από τη λογοτεχνία και κυρίως τον Μπόρχες, η Σταυριανού δημιούργησε ένα φωτογραφικό ταξίδι για τη λούτρινη τίγρη, που η διαδρομή της είχε χαραχθεί πάνω της αλλά αυτό ακριβώς το ταξίδι της έδωσε έμπνευση για νέους δρόμους. Έτσι, στη δουλειά της Σταυριανού, η λούτρινη τίγρης μοιάζει να έχει τη δική της ελευθερία, τη δική της ζωή, στον αντίποδα της πραγματικότητας που αντιμετωπίζουν οι ζωντανές τίγρεις, αλλά με την αιχμαλωσία που βίωναν οι άνθρωποι κατά την πανδημία.