Εφημερεύοντα
Κίνηση
Καιρός
Ασύληπτη τραγωδία σαν σήμερα στην Κρήτη, με το “12” να είναι ένας τραγικός αριθμός, αφού ήταν στις 12 Δεκεμβρίου του 2012, στο ύψος της Αγίας Πελαγίας Ηρακλείου, όταν το πανελλήνιο θα συγκλονιζόταν, από το δυστύχημα κατά το οποίο τα στελέχη του ΕΚΑΒ Δημήτρης Βουρβαχάκης και Βαγγέλης Κελαράκης θα έχαναν τη ζωή τους με φριχτό τρόπο!
Σήμερα λοιπόν συμπληρώνονται ακριβώς δώδεκα χρόνια από την αποφράδα εκείνη μέρα. Ήταν στις 9 το πρωί, όταν το ασθενοφόρο που οδηγούσε ο Νίκος Μυρωδιάς, συγκρούστηκε με ένα φορτηγάκι που ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση.
Ο Νίκος Μυρωδιάς στάθηκε τυχερός μέσα στην ατυχία του, καθώς ο Δημήτρης Βουρβαχάκης τον έσπρωξε έξω από το όχημα, την ύστατη στιγμή… Όπως είχε πει αρκετό καιρό μετά το δυστύχημα ο ίδιος ο Μυρωδιάς, ο Βουρβαχάκης έκανε μέχρι και την τελευταία του ανάσα αυτό που έκανε όλη του τη ζωή: να σώζει ανθρώπινες ζωές!
Στο σημείο σταμάτησαν οδηγοί άλλων οχημάτων, που πρόλαβαν από το φλεγόμενο ασθενοφόρο και τράβηξαν τον Μυρωδιά. Ελάχιστες στιγμές αργότερα, άρχισαν να εκρήγνυνται φιάλες οξυγόνου που βρίσκονταν μέσα στο όχημα, με αποτέλεσμα αυτό να τυλιχθεί στις φλόγες.
Ακολούθησε η φρίκη. Τόσο ο Δημήτρης Βουρβαχάκης, όσο και ο Βαγγέλης Κελαράκης βρήκαν φρικτό θάνατο, καθώς απανθρακώθηκαν.
Ο Νίκος Μυρωδιάς, ο οποίος ήταν ο μοναδικός επιζών από το δυστύχημα, είχε μιλήσει πριν από λίγα χρόνια στην ΚΡΗΤΗ TV και τη δημοσιογράφο Έλλη Κοκάλη για τις τραγικές στιγμές που βίωσε εκείνη την αποφράδα ημέρα, και οι οποίες θα τον συνοδεύουν για το υπόλοιπο της ζωής του.
«Κατάφερα και πιάστηκα από το σπασμένο τζάμι και τραβήχτηκα λίγο προς τα έξω. Τότε μπόρεσα να δω τι γίνεται: Ο κόσμος, αντί να έρχεται προς το ασθενοφόρο, απομακρυνόταν… Εκεί είπα από μέσα μου “η ζωή εδώ τελειώνει”», ανέφερε αρχικά ο οδηγός του ασθενοφόρου όπου επέβαιναν ο γιατρός, εκπαιδευτής και διευθυντής του ΕΚΑΒ Κρήτης Δημήτρης Βουρβαχάκης και ο πρόεδρος του εργαζομένων του ΕΚΑΒ, διασώστης και εκπαιδευτής Βαγγέλης Κελαράκης.
«Καιγόμασταν για ένα λεπτό. Ωστόσο, μου φάνηκε τότε σαν αιώνας (…). Για μένα οι στιγμές αυτές είναι καθημερινότητα. Δεν περνά μια μέρα χωρίς να μιλήσω για τον Δημήτρη και τον Βαγγέλη. Δεν υπάρχει μια μέρα που να μη θυμηθώ τις εικόνες και τις τραγικές φωνές που μου φώναζαν να βγω έξω από το ασθενοφόρο. Όσα χρόνια και να περάσουν, δε θα τα ξεχάσω ποτέ», ανέφερε πριν από μερικά χρόνια στην “ΚΡΗΤΗ TV” ο κ. Μυρωδιάς, ο οποίος είχε πει τότε ότι εύχεται να μη ζήσει ποτέ κανείς άνθρωπος εκείνο που έζησε ο ίδιος: «Την κατάσταση που βίωσα εύχομαι να μην τη ζήσει, ή και να τη δει απλά, κανείς άνθρωπος».
Ερωτηθείς για το πώς βίωσε τις τελευταίες στιγμές των φίλων του, όταν κι ο ίδιος είχε πιστέψει ότι θα πεθάνει, ο Νίκος Μυρωδιάς μάς είπε ότι θα μείνει για πάντα χαραγμένη μέσα του η φωνή του Δημήτρη Βουρβαχάκη να του λέει να βγει από το ασθενοφόρο.
«Ο Δημήτρης με έσπρωχνε προς τα έξω. Εγώ δεν μπορούσα να βγω γιατί ήμουν εγκλωβισμένος στο κάθισμά μου. Την ίδια ώρα, το ασθενοφόρο είχε τουμπάρει και 90 λίτρα βενζίνης φλέγονταν! Κατάφερα κι έφτασα το σπασμένο τζάμι και τραβήχτηκα λίγο προς τα έξω. Τότε μπόρεσα να δω τι γίνεται: Ο κόσμος, αντί να έρχεται προς το ασθενοφόρο, απομακρυνόταν… Εκεί είπα από μέσα μου “η ζωή εδώ τελειώνει”. Ο Μανόλης (σ.σ. αναφέρεται στον άνθρωπο που τον έσωσε, τραβώντας τον έξω από το όχημα) ήταν χειροδύναμος. Με τράβηξε με δύναμη δύο φορές, ενώ την ώρα εκείνη καίγονταν και τα δικά του χέρια, και τελικά βγήκα».
«Έπρεπε να φύγω κι εγώ μαζί τους… Γιατί να φύγουν αυτοί και να μη φύγω κι εγώ;», αναρωτιέται ο κ. Μυρωδιάς, προσθέτοντας ότι θα έπρεπε να φύγουν από τη ζωή κι οι τρεις μαζί.
«Γιατί να χαθούν αυτοί οι δύο άνθρωποι, που έσωζαν ζωές με τις γνώσεις τους; Έπρεπε να ζουν για να συνεχίζουν να σώζουν τους συνανθρώπους μας που χάνονται καθημερινά στους δρόμους της Κρήτης. Εγώ τι προσφέρω;».
Σημειώνεται ότι ο Νίκος Μυρωδιάς μίλησε και για το αν ήταν δυνατό να έχουν σωθεί οι δύο φίλοι του. «Εάν δεν ήμουν εγώ εγκλωβισμένος, θα μπορούσαν να σωθούν. Ωστόσο, η μόνη δυνατότητα διαφυγής ήταν από το σημείο που βρισκόμουν εγώ. Εγώ όμως είχα εγκλωβιστεί και δεν μπορούσαν να περάσουν», ανέφερε τότε ο Νίκος Μυρωδιάς.