Η Ελλάδα, ισορροπεί διαρκώς ανάμεσα σε δύο ακραία άκρα — από την καταστροφή στην σωτηρία, από την κρίση στην ανάπτυξη — κουβαλά μαζί της όλες τις πληγές και τις αμαρτίες της όπως πρόσφατα το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Κι όμως, κάθε φορά που πιστεύουμε ότι πιάσαμε πάτο, σκάει μια ανάταση: «Η Ελλαδίτσα σήμερα είναι καλύτερη από πριν».
Αλλά, ας μη γελιόμαστε. Όλα αυτά τα «θαύματα» στηρίζονταν σε παθογένειες:
Παλιές καθεστωτικές αλυσίδες, από την εποχή που το πάρτι του ΟΠΕΚΕΠΕ είχε στηθεί… προ αμνημονεύτων. Πράσινη πελατεία. Πελατεία, που μοίραζαν ευρωπαϊκά λεφτά και προγράμματα σε πολυτελή διαβίωση.
Κτηνοτρόφοι και αγρότες να σπαταλούν εκατοντάδες εκατομμύρια «ζεστό» χρήμα, χωρίς ποτέ να ελεγχθούν — και, φυσικά,… ούτε ευρώ πίσω στα ταμεία.
Τώρα, ο Κυριάκος έχει μπροστά του τη μεγάλη ευκαιρία: Να αναγκάσει τους αρπαχτικούς να επιστρέψουν τώρα τα κλεμμένα.
Να πετάξει στη φόρα ονόματα κομματικών μεσαζόντων και άλλων…
Να τσακίσει κάθε ένοχο — όποιο κι αν είναι το ύψος του, χωρίς «ίσως» κι «θα δούμε».
Να επιμείνει σε ταχύτατες, ανεπηρέαστες διαδικασίες μιας ουδέτερης Δικαιοσύνης.
Αν όλα αυτά συμβούν, τότε:
Το αρνητικό θα γίνει θετικό.
Και η δημοφιλία του Κυριάκου θα εκτοξευθεί.
Αν όχι, αν ακολουθήσει τη νηφάλια, «ήπια» γραμμή — εκλογικεύοντας την αδράνεια — τότε θα πυροδοτήσει ξανά το διαχρονικό κύμα καχυποψίας:
«Κάτι ξέρει και το κρύβει; Τον έχουν στριμώξει;
Μα αυτή η σιωπή δεν σβήνει τις ευθύνες. Τις μεγαλώνει. Κι αυτή είναι η ώρα της αλήθειας .Κι όμως, μπορούμε — αλλά, μόνο αν θέλουμε πραγματικά.