Εφημερεύοντα
Κίνηση
Καιρός
«Μετά το νόμο 4800 για την συνεπιμέλεια το φαινόμενο γονέων που αποξενώνουν παιδιά από τον έταιρο γονέα στην Ελλάδα έχει γιγαντωθεί» δηλώνει στο ΘΕΜΑ ΚΡΗΤΗΣ 103.1 και τους Γιάννη Ζωράκη και Δημήτρη Πιτσουλάκη, η νομικός που ανέδειξε το ζήτημα κ. Χριστίνα Φλώρου.
«Ερευνώντας το θέμα ανακαλύψαμε ότι πρόκειται για ένα κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο δεν έχει γεννηθεί από το πουθενά» αναφέρει η κ. Φλώρου και προσθέτει: «Πάντα υπήρχαν τέτοιες μεμονωμένες περιπτώσεις. Αλλά αυτή η μαζικότητα με την οποία άρχισε να υφίσταται το φαινόμενο παρουσιάστηκε μετά την ψήφιση του 4800 για την συνεπιμέλεια».
Η κ. Φλώρου εξηγεί πως όλα άρχισαν όταν 16 πατεράδες προσέφυγαν στην Εισαγγελία του Αρείου Πάγου αναδεικνύοντας το φαινόμενο ότι με το που κάποιος επιχειρούσε να διεκδικήσει επικοινωνία με το παιδί του και όχι νωρίτερα, εμφανίζονταν ξαφνικά στα δικαστήρια γνωματεύσεις από μία «ειδική ψυχολόγο» η οποία έλεγε ότι το παιδί κακοποιήθηκε.
Αναζητώντας την αιτία του προβλήματος η κ. Φλώρου τονίζει:
«Η Ευρωπαϊκή Ένωση πίεζε την Ελλάδα για ίσα δικαιώματα γονέων. Δεν μιλάμε για πατεράδες μόνο. Από εκεί ξεκινάει το θέμα. Ο νόμος πράγματι ψηφίστηκε αλλά είναι ένας νόμος κυρίως διακηρυκτικός. Και λέει ότι τα παιδιά με τους γονείς θα πρέπει να μεγαλώνουν δια κοινού και εξίσου. Όλα αυτά όμως δεν προβλέπουν κυρώσεις για τις περιπτώσεις που όλα αυτά δεν τηρούνται. Διότι ο νόμος λέει πως αν ένας γονιός παρεμποδίζει τον άλλο στην επικοινωνία, ο δικαστής δύναται να αφαιρέσει από τον γονιό την επιμέλεια. Δύναται. Δηλαδή σε ένα θεωρητικό πλαίσιο. Και να διευκρινίσω ότι είμαι 100 % υπέρ του «από κοινού και εξίσου».
Η κ. Φλώρου αναφέρει πως έχει πλέον πολλούς αποξενωμένους εντολείς οι οποίοι βιώνουν σε τεράστιο βαθμό τις αποκλίσεις και τις στρεβλώσεις του νόμου.
«Ο νόμος προβλέπει κάποιες αποκλίσεις από τον κανόνα» αναφέρει και τονίζει:
«Ο νόμος λέει ότι σε περίπτωση που κάποιος είναι βίαιος και κακοποιητικός μπροστά στο παιδί, υπάρχει παρέκκλιση του νόμου για το από κοινού και εξίσου. Να γιατί έχει μετατραπεί η βιομηχανία των ψευδών καταγγελιών σε μάστιγα».
Σε σχέση με το τι συμβαίνει η κ. Φλώρου εξηγεί:
«Από τη στιγμή που κατηγορείται ένας γονιός μέχρι να διαπιστωθεί αυτά και να βγει απόφαση τα αστικά δικαστήρια περιορίζουν ή αποκλείουν την επικοινωνία. Στο μεσοδιάστημα το παιδί έχει υποβληθεί σε μια διαδικασία όπου επηρεάζεται κατά το κατηγορούμενου γονέα. Όταν η διαδικασία ολοκληρωθεί μετά από μια τεράστια δικαστική, ψυχολογική και οικονομική περιπέτεια ο γονέας καταλήγει να έχει χαμένα τα παιδιά λόγω της υποβολής. Τα παιδιά είναι πολύ υποβόλιμα και καταλήγει ο γονέας ο οποίος έχει κάνει τις καταγγελίες (γιατί γίνονται και από τις δύο πλευρές μηνύσεις) να καθαρίζει επικαλούμενος το παιδί που στην ουσία έχει κρατήσει όμηρο. Η κατάσταση έχει περάσει κάθε όριο. Τα δικαστήρια είναι γεμάτα για οικογενειακά ζητήματα που είναι ο ίδιος όγκος της ύλης. Καταλήγουμε να συμβουλεύουμε τους εντολείς μας να πηγαίνουν να βλέπουν το παιδί τους με μάρτυρα. Γιατί ο «αποξενωτής» έχει βρει μια σειρά από όπλα για να αποξενώνει ακόμα περισσότερο το παιδί και φθάνουν άνθρωποι να καταδικάζονται χωρίς αποδείξεις».