Νάντια Βαλαβάνη: «Τα παιδιά του Φλεβάρη αντιστέκονται στη λήθη»

Η πρώην υπουργός, Νάντια Βαλαβάνη, μιλά για το νέο της βιβλίο με τίτλο «Θ.Ν. Ένα χρονικό για τα “παιδιά του Φλεβάρη” μισόν αιώνα αργότερα», το οποίο αποτελεί ένα χρονικό της λιγότερο γνωστής περιόδου της δικτατορίας του Ιωαννίδη (Φεβρουάριος-Ιούλιος 1974), της «Χούντας μέσα στη Χούντα», μετά το Πολυτεχνείο και πριν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο.

Καλεσμένη στο στούντιο του Θέματος Κρήτης 103.1 και στην εκπομπή «Πίσω Σελίδες» με τον Μάριο Διονέλλη, αναφέρει πως το βιβλίο εστιάζει στις εκατοντάδες συλλήψεις και βασανιστήρια, περιγράφοντας ένα σκηνικό υπερπληθυσμού σε κελιά που θύμιζαν «βαγόνια για ζώα» και υπογραμμίζει το «χρέος στην ιστορική μνήμη», αναφέροντας έναν «πόλεμο διεκδίκησης της μνήμης» και μια «κρατική, διακρατική» πολιτική του «δικαιώματος στη λήθη». 

Η ίδια επισημαίνει πως αποφάσισε να γράψει το βιβλίο στα 70 της, νιώθοντας ότι η γενιά της Αντίστασης έχει χαθεί και η δική της γενιά δεν έχει γράψει αρκετά για αυτά, σημειώνοντας πως το βιβλίο είναι εν μέρει βιωματικό και εν μέρει προϊόν έρευνας, χρησιμοποιώντας μια συνέντευξη 30 ετών, αστυνομικούς φακέλους (από τους μόλις 2.110 που διασώθηκαν από τα 17 εκατομμύρια που κάηκαν) και διάφορα δικαστικά αρχεία.

Εξηγεί ότι το «Θ.Ν» (που σημαίνει Θα Νικήσουμε) ήταν ένας κώδικας επικοινωνίας μεταξύ των πολιτικών κρατουμένων στους τοίχους των κελιών, που σήμαινε «σ’ αγαπώ» και «θα νικήσουμε». Αυτό το «θα νικήσουμε», όπως είπε, ενσωμάτωνε διαφορετικές ελπίδες, από την παγκόσμια επικράτηση του σοσιαλισμού έως το να κρατηθούν οι ίδιοι – «μπορεί να διαφεντεύουν το κορμί μας, αλλά τη ζωή μας την κουμαντάρουμε ακόμα εμείς», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά. 

Επίσης μίλησε για τις μεθοδικές πρακτικές των βασανιστών, όπως η «φάλαγγα» και η ανάγκη να περπατούν οι βασανιζόμενοι για να αποφευχθεί η γάγγραινα, ώστε να συνεχιστούν τα βασανιστήρια.

Αναφερόμενη στην τρέχουσα πολιτική κατάσταση, κάνει λόγο για «φτώχεια επιχειρημάτων» και τους «ίδιους μπαμπούλες» (π.χ., χρεοκοπία) που επανέρχονται και κριτικάρει την ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, προβλέποντας από το 2012-2013 την εκτίναξη των τιμών ρεύματος, ενώ τότε κάποιοι υπόσχονταν ανταγωνισμό και πτώση τιμών. 

Τέλος για την Αριστερά, δηλώνει ότι τόσο παγκόσμια όσο και στην Ελλάδα, τα βήματα είναι προς τα πίσω, και η υποχώρησή της δείχνει την «άβυσσο» που ανοίγεται ενώ κλείνει λέγοντας ότι «δεν νικήσαμε» αλλά «αυτή η νίκη χρειάζεται όσο ποτέ άλλοτε σήμερα».