Εφημερεύοντα
Κίνηση
Καιρός
«Της φυλακής τα σίδερα είναι για τους… προέδρους», θα σκέφτεται ο Νικολά Σαρκοζί σήμερα Τρίτη (21 Οκτωβρίου), όταν θα περνά την πύλη του λιλιπούτειου κελιού του στη VIP πτέρυγα των Φυλακών La Santè. «Θα κοιμηθώ με το κεφάλι ψηλά», έχει πει ο ίδιος, ο οποίος συνεχίζει να διατρανώνει την αθωότητά του στο σκάνδαλο της εγκληματικής συνωμοσίας για την παράνομη χρηματοδότηση της προεκλογικής του εκστρατείας από τον Μουαμάρ Καντάφι, για την οποία καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση.
Εκεί, στα μόλις 9 τετραγωνικά μέτρα του κελιού του, ο κάποτε πανίσχυρος «υπερπρόεδρος» (όπως ήταν το παρατσούκλι του) της Γαλλίας θα έχει πολύ χρόνο να σκεφτεί πόσο περίεργη είναι η ζωή, αλλά και πόσο σκληρή και επικίνδυνη μπορεί να είναι η εξέλιξή της όταν κάνεις το επάγγελμα του πολιτικού στη Γαλλία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ίδιος, στα 70 του χρόνια, που πόσο διαφορετικά του ήρθαν όλα από αυτό που περίμενε, όταν, σχεδόν αμούστακο παιδί ακόμα, έβγαζε τους πύρινους λόγους στη νεολαία Ντε Γκολ και όλοι έλεγαν ότι «κάποτε το όνομα του Νικολά θα γραφτεί στην Ιστορία».
Και η Ιστορία τον γράφει μεν τον Νικολά, αλλά ως τον πρώτο πρόεδρο της Γαλλικής Δημοκρατίας που καταλήγει στη φυλακή, τον πρώτο αρχηγό κράτους μετά τον Φιλίπ Πετέν, τον οποίο έβαλε στη φυλακή (χαρίζοντάς του τη ζωή) ο Σαρλ ντε Γκολ. Και μπαίνει -ο Σαρκοζί- στο πολύ… κλειστό κλαμπ των Γάλλων αρχηγών του κράτους που δικάστηκαν και καταδικάστηκαν. Με τελευταίο εξ αυτών τον πολιτικό του μέντορα Ζακ Σιράκ.
Αν η Γαλλική Δημοκρατία προστατεύει τον εν ενεργεία πρόεδρο από το να πέσει και να βρεθεί στη φυλακή, δεν συμβαίνει το ίδιο για τα πρόσωπα που θα φύγουν από το αξίωμα και τους πολιτικούς γενικότερα. Είναι πολύ εύκολο να έχεις μπλεξίματα με τη Δικαιοσύνη στη Γαλλία αν δεν είσαι τύπος και υπογραμμός! Είναι επικίνδυνο σπορ η πολιτική στη Γαλλία, όπου δεν υπάρχουν νόμοι περί ευθύνης υπουργών, πρωθυπουργών, προέδρων…
Η «άλλη όψη» της εξουσίας
Η γαλλική πολιτική ζωή, με το κύρος και την αίγλη της, έχει περάσει μέσα από θύελλες, καταστροφές και αναγεννήσεις. Ωστόσο, πίσω από τους ρητορικούς λόγους, τις βαρύγδουπες υποσχέσεις και τις αλλαγές κυβερνήσεων, υπάρχει και μια λιγότερο ιπποτική όψη της εξουσίας: αυτή της δίωξης, της καταδίκης και -σε αρκετές περιπτώσεις- της φυλάκισης…
Αν σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο, από την περίοδο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέχρι σήμερα, είναι πολύ λίγοι αναλογικά οι ηγέτες που έχουν δικαστεί, κλείνοντας την πολιτική τους καριέρα με μια ταπεινωτική καταδίκη -μόλις 88!- στην παραδοσιακά φιλελεύθερη Γαλλική Δημοκρατία, ουσιαστικά ο Σαρκοζί είναι ο πρώτος πρόεδρος που θα οδηγηθεί σε φυσική φυλακή, καθώς σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι καταδικασθέντες αρχηγοί του γαλλικού κράτους έχουν εκτίσει την ποινή τους με άλλους τρόπους.
Εντάξει, ίσως τον πιο σκληρό τρόπο να εκτίσει την ποινή του, επιφύλαξαν οι Γάλλοι στον βασιλιά Λουδοβίκο 16ο, ο οποίος καταδικάστηκε, το 1793, σε θάνατο και μάλιστα για αδίκημα με το οποίο κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε και ο Σαρκοζί: «Συνωμοσία με ξένες δυνάμεις». Βέβαια ο Λουδοβίκος, ο οποίος ήταν επίσης λάτρης της καλής ζωής και της χλιδής, όπως η σύζυγός του Μαρία Αντουανέτα -η οποία επίσης εκτελέστηκε με αποκεφαλισμό- και ο Σαρκοζί, ακόμα και μπροστά στην γκιλοτίνα ήταν πολύ ήρεμος.
«Συγχωρώ τους εχθρούς μου, μακάρι ο θάνατός μου να είναι η σωτηρία της Γαλλίας, πεθαίνω ως αθώος», ήταν τα τελευταία λόγια του στην Πλατεία της Επανάστασης του Παρισιού, τη σημερινή Πλας ντε λα Κονκόρντ (Πλατεία Ομονοίας, στα ελληνικά). Είναι η ίδια πλατεία στην οποία ο Σαρκοζί έκανε την προεκλογική του εκστρατεία, το 2007, για την οποία και καταδικάστηκε σε φυλάκιση. Είναι η ίδια πλατεία στην οποία ο Σαρκοζί καταγράφηκε να λέει «άντε να χαθείς, ηλίθιε» σε έναν Γάλλο πολίτη που αρνήθηκε να τον χαιρετήσει διά χειραψίας…
Ο μοναδικός Γάλλος αρχηγός κράτους που μπήκε στη φυλακή ήταν ο Φιλίπ Πετέν. Οχι πολιτικός, αλλά στρατιωτικός, και μάλιστα ήρωας του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (σε αυτόν αποδίδεται η ιδέα να οχυρώνεται το Πυροβολικό, που έσωσε χιλιάδες ζωές στρατιωτών, τον έκανε αρχηγό του Γαλλικού Στρατού και τελικά έδωσε τη νίκη στους Συμμάχους), ο Πετέν εκλήθη από τη Γαλλία στα δύσκολα.
Εχοντας τον τίτλο του Στρατάρχη της Γαλλίας και αποστρατευθεί δεκαετίες πριν, υπηρετούσε ως πρέσβης στην Ισπανία και ανακλήθηκε στη Γαλλία το 1940, όταν κατέρρευσε η Γραμμή Μαζινό και οι Γερμανοί προέλαυναν σχεδόν αμαχητί. Ο 84χρονος Πετέν κατάλαβε ότι λίγα μπορούσε να κάνει – ή, κατά άλλους, ότι μπορούσε να κερδίσει πολλά. Υπέγραψε έτσι την ανακωχή, την παράδοση των Γάλλων, την οποία αργότερα θα δικαιολογούσε ως «τη μοναδική επιλογή για να σωθεί η Γαλλία».
Τον Ιούνιο του ίδιου έτους ανέλαβε επικεφαλής της λεγόμενης «κυβέρνησης του Βισί». Μια κυβέρνηση δωσίλογων, μαριονέτα του Χίτλερ (με τον οποίο ο Πετέν είχε φωτογραφηθεί σε χειραψία) που «διακρίθηκε» για τις μαζικές διώξεις εκατοντάδων χιλιάδων Εβραίων οι οποίοι εκτοπίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και των πολιτικών αντιπάλων του.
Μοιραία, λοιπόν, ως συνεργάτης των Γερμανών κατακτητών, ο Στρατάρχης Πετέν, ο ήρωας, ο «στρατιώτης των στρατιωτών», οδηγήθηκε στο δικαστήριο κατηγορούμενος για εσχάτη προδοσία. Και δεν υπήρχε τίποτα για να τον σώσει από την εκτέλεση (στην οποία οδηγήθηκαν χιλιάδες Γάλλοι δωσίλογοι, ανάμεσά τους ο πρωθυπουργός της κυβέρνησης του Βισί, Πιέρ Λαβάλ), εκτός από τον ίδιο τον Σαρλ ντε Γκολ.
Ο Ντε Γκολ παρενέβη για να μην εκτελεστεί και να μετατραπεί η ποινή του σε ισόβια κάθειρξη σε αναγνώριση των υπηρεσιών που πρόσφερε στη Γαλλία, στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οδηγήθηκε στις φυλακές του Ιλ ντ’ Ιέ, όπου πολύ σύντομα διαγνώστηκε με βαριά άνοια που του απαγόρευε να αυτοεξυπηρετείται. Ο Πετέν πέθανε το 1951, σε ηλικία 89 ετών, στη φυλακή, όπου και ετάφη – με τα λείψανά του να παραμένουν εκεί μέχρι σήμερα.
Σε ένα παράξενο παιχνίδι της μοίρας, ο διάδοχος του Σαρκοζί και σημερινός πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν προκάλεσε αντιδράσεις όταν επέλεξε να τιμήσει την προσφορά του Πετέν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Οπως και να ’χει, το σχόλιο του Ντε Γκολ για τον Πετέν μοιάζει κομμένο και ραμμένο για την πλειονότητα των πολιτικών της Γαλλίας. Είχε γράψει ότι «η ζωή του ήταν διαδοχικά κοινότοπη: πρώτα ένδοξη, μετά αξιοθρήνητη, αλλά ποτέ μέτρια»…
Σε ένα άλλο παράξενο παιχνίδι της μοίρας, ο πολιτικός μέντορας του Σαρκοζί, Ζακ Σιράκ, ήταν ο πρώτος Γάλλος αρχηγός κράτους που καταδικάστηκε μετά τον Πετέν. Δεν βρέθηκε όμως ποτέ πίσω από… της φυλακής τα σίδερα που είναι για τον Νικολά, ο οποίος είναι ο πρώτος που καταδικάζεται δύο φορές: μία για την υπόθεση των υποκλοπών και μία για τη χρηματοδότηση από τον Καντάφι.
Ο Σιράκ κατηγορήθηκε για εκτεταμένη διαφθορά και κατάχρηση εξουσίας, άργησε όμως κάτι δεκαετίες να καθίσει στο σκαμνί. Αυτό γιατί οι καταγγελίες αφορούσαν τη διάρκεια της θητείας του ως δημάρχου Παρισιού, από το 1977 ως και το 1995, όμως απαγγέλθηκαν όταν ο Σιράκ ήταν πρόεδρος. Η προεδρική ασυλία τον προστάτευε όσο ήταν πρόεδρος, λοιπόν, κι ας το είχε ο κόσμος τούμπανο…
Δεν ήταν και τόσο κρυφές οι κατηγορίες για διαφθορά του Σιράκ, εάν αναλογιστεί κανείς ότι στο πιο διάσημο σατιρικό πρόγραμμα της γαλλικής τηλεόρασης, το ιστορικό «Les Guignols de l’info», ο πρόεδρος ήταν μόνιμος πρωταγωνιστής. Το σόου τον χλεύαζε ασταμάτητα, παρουσιάζοντάς τον ως σούπερ (αντι)ήρωα. Τον «έντυνε» μάλιστα με μία κάπα όπως του Σούπερμαν και τον αποκαλούσε «Super Menteur» (σούπερ ψεύτη). Σε ένα σκετς, ο Σιράκ και η σύζυγός του Μπερναντέτ απεικονίζονταν ως ένα ζευγάρι ηλικιωμένων ράπερ-γκάνγκστερ, που έκαναν μπάνιο σε χαρτονομίσματα καθώς διασκέδαζαν παραβιάζοντας τον νόμο.
Ιστορική δίκη
Οταν ο Σιράκ, μοιραία, κάποια στιγμή κατέβηκε από τον προεδρικό θώκο, βρέθηκε αντιμέτωπος με τη Δικαιοσύνη και σύρθηκε, το 2011, σε μια ιστορική δίκη αφού έγινε ο πρώτος Γάλλος πρόεδρος που διώχθηκε. Στη δίκη, λοιπόν, ο Ζακ Σιράκ -στον οποίο στο μεταξύ οι Γάλλοι είχαν κολλήσει το παρατσούκλι «ο απατεώνας»- κρίθηκε ένοχος για κατάχρηση εξουσίας, παραβίαση εμπιστοσύνης και υπεξαίρεση, όταν κατά τη διάρκεια της θητείας του ως δήμαρχος του Παρισιού προσέλαβε 21 άτομα στο δημοτικό μισθολόγιο, τα οποία στην πραγματικότητα εργάζονταν για το συντηρητικό κόμμα του. Οι δικαστές έκριναν ότι οι ενέργειές του ως δήμαρχος του Παρισιού κόστισαν στους φορολογούμενους της πόλης 1,4 εκατ. ευρώ.
Ο Σιράκ δεν ήταν παρών στη δίκη, αφού οι δικηγόροι του υπέβαλαν ιατρική έκθεση στην οποία αναφερόταν ότι πάσχει από απώλεια μνήμης και κακή υγεία, μεταξύ άλλων «σοβαρών και μη αναστρέψιμων» νευρολογικών προβλημάτων. Ηταν αυτή η «ευθραυστότητα» της υγείας του και η προχωρημένη ηλικία του που οδήγησαν στο να του επιβληθεί ποινή φυλάκισης δύο ετών με αναστολή. Την εξέτισε σε περιορισμό, ο οποίος ωστόσο δεν ήταν και τόσο αναγκαστικός εάν λάβει υπόψη κανείς την κατάσταση της υγείας του.
Κατά μία τραγική σύμπτωση, οι Γάλλοι ψηφοφόροι έδειξαν να νοσταλγούν τον Σιράκ λόγω του φανταχτερού τρόπου ζωής του διαδόχου του, Σαρκοζί, τον οποίο αποκαλούσαν «Νικολά Μπλινγκ Μπλινγκ».
Στην ίδια μοίρα και ο πρωθυπουργός του Ζακ Σιράκ -και μετέπειτα υπουργός Εξωτερικών της Γαλλικής Δημοκρατίας- Αλέν Ζιπέ. Ο Ζιπέ είναι ένας πολιτικός καριέρας με μακρά πορεία στον συντηρητικό χώρο και κορυφαία στιγμή του όταν διετέλεσε πρωθυπουργός της Γαλλίας από το 1995 έως το 1997 υπό τον πρόεδρο Ζακ Σιράκ.
Το «πολιτικός καριέρας» δικαιολογείται απολύτως αν σκεφτεί κανείς ότι ο Ζιπέ είχε διατελέσει υπουργός Εξωτερικών από το 1993 έως το 1995 και υπουργός Προϋπολογισμού και κυβερνητικός εκπρόσωπος από το 1986 έως το 1988. Διετέλεσε πρόεδρος του πολιτικού κόμματος Ενωση για ένα Λαϊκό Κίνημα (UMP) από το 2002 έως το 2004 και δήμαρχος του Μπορντό από το 2006 έως το 2019.
Στην περίπτωση του Ζιπέ, το ότι σύρθηκε στα δικαστήρια δεν ήταν και μεγάλο… πλήγμα στη φήμη του. Ο συντηρητικός υπήρξε ένας από τους πλέον αντιδημοφιλείς πρωθυπουργούς της Γαλλίας, αφού κατά τη θητεία του βρέθηκε αντιμέτωπος με μεγάλες απεργίες, οι οποίες παρέλυσαν τη χώρα. Οδηγήθηκε εκτός πρωθυπουργικής κατοικίας μετά τη σαρωτική νίκη της Αριστεράς στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές του 1997.
Το 2004 ο Ζιπέ κάθισε στο σκαμνί μαζί με τον Σιράκ για την ίδια υπόθεση και κρίθηκε επίσης ένοχος για διαφθορά. Του επιβλήθηκε ποινή 14 μηνών με αναστολή και απαγόρευση άσκησης δημόσιου αξιώματος. Η καταδίκη, ωστόσο, δεν του κατέστρεψε την πολιτική καριέρα, αλλά τον οδήγησε σε μια… δεύτερη -πολιτική- νιότη, η οποία τον κατέστησε ένα από τα σημαντικότερα στελέχη της γαλλικής Δεξιάς σήμερα. Εχοντας στο μεταξύ διατελέσει υπουργός Εξωτερικών και Αμυνας (2010 έως 2012), το 2019 αποδέχθηκε τον διορισμό του ως μέλος του Γαλλικού Συνταγματικού Συμβουλίου.
Ο Ζιπέ είχε κατέβει ως υποψήφιος της γαλλικής Δεξιάς για τις προεδρικές εκλογές του 2017, όμως στον δεύτερο γύρο αποκλείστηκε από τον Φρανσουά Φιγιόν, τον οποίο στήριξε αργότερα. Και δικαίως, αφού ο συντηρητικός πρωθυπουργός του Νικολά Σαρκοζί ήταν το απόλυτο φαβορί για τη νίκη στις προεδρικές εκλογές του 2017, καταλαμβάνοντας τις πρώτες θέσεις στις δημοσκοπήσεις. Και θα τις κέρδιζε εάν το σκάνδαλο «Penelopegate» δεν έβαζε τέλος στην πορεία του, αναγκάζοντας τον νεόφερτο, τότε, Μακρόν να τον αντικαταστήσει. Επειδή ήταν η… μοίρα του Γάλλου πολιτικού να λογοδοτήσει στη γαλλική Δικαιοσύνη.
Στην περίπτωση του Φιγιόν ισχύει το «αμαρτίες συζύγου παιδεύουσι πρωθυπουργό». Τον Ιανουάριο της κρίσιμης χρονιάς των εκλογών, η σατιρική εφημερίδα της Γαλλίας «Le Canard Enchaîné» αποκάλυψε ότι η σύζυγος του Φιγιόν, Πηνελόπη, ήταν κοινοβουλευτική βοηθός του για 15 χρόνια. Αυτό δεν ήταν πρόβλημα, όσο η «λεπτομέρεια» ότι η Πηνελόπη έλαβε ως αμοιβή περίπου 1 εκατ. ευρώ, παρά το γεγονός ότι φαινόταν να κάνει ελάχιστη ή καθόλου πραγματική δουλειά.
Πενταετής φυλάκιση
Αυτό που πλήρωσαν οι Γάλλοι φορολογούμενοι τη σύζυγό του, ο Φιγιόν το πλήρωσε ακόμα πιο ακριβά, καθώς καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση το 2020, με τρία χρόνια αναστολή, και απαγόρευση άσκησης δημόσιου αξιώματος για 10 χρόνια. Η Πηνελόπη καταδικάστηκε σε πενταετή φυλάκιση με τριετή αναστολή. Το 2022, ένα εφετείο μείωσε τις ποινές τους σε τέσσερα χρόνια με αναστολή τριών ετών και δύο χρόνια με αναστολή, αντίστοιχα. Ωστόσο, διατήρησε τα πρόστιμα ύψους 375.000 ευρώ που επιβλήθηκαν σε καθέναν από τους δύο στο σκάνδαλο των «ψεύτικων θέσεων εργασίας».
Επίσης, τους επιβλήθηκε η υποχρέωση να επιστρέψουν 800.000 ευρώ στη Γαλλική Εθνοσυνέλευση. Σε κάθε περίπτωση, τόσο η Πηνελόπη όσο και κυρίως ο Φιγιόν δεν οδηγήθηκαν στη φυλακή, αλλά εξέτισαν την ποινή τους σε κατ’ οίκον περιορισμό, με ηλεκτρονική παρακολούθηση («βραχιολάκι»).
Στους Γάλλους αρχηγούς κράτους που φυλακίστηκαν μπορεί, υπό μία έννοια, να ενταχθεί και ο Ναπολέων Βοναπάρτης. Λουί-Ναπολέων Βοναπάρτης και Αδόλφος Τιέρ αποτελούν τις ιστορικές εξαιρέσεις: πρόεδροι που πέρασαν από τα σίδερα για πολιτικούς λόγους τον 19ο αιώνα.
La Sante: ξενοδοχειο VIP με… καγκελα στα παραθυρα
«Πρόκειται περισσότερο για ξενοδοχείο πολυτελείας, παρά για φυλακή», λέει πρώην κρατούμενος της VIP πτέρυγας των Φυλακών Υψίστης Ασφαλείας La Santè. Εν όψει της υποδοχής του νέου «ενοίκου» τους, του πρώην προέδρου της Γαλλικής Δημοκρατίας Νικολά Σαρκοζί, οι Φυλακές La Santè έχουν γίνει αντικείμενο συζητήσεων, καθώς όλοι αναρωτιούνται: Οδηγείται ο «Μπλινγκ Μπλινγκ» σε ένα σκοτεινό, υγρό, γκρίζο κελί, ή σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου με… κάγκελα στα παράθυρα;
Οι La Santè δεν είναι συνηθισμένες φυλακές. Βρίσκονται μέσα στην πόλη του Παρισιού, σε μια ήσυχη γειτονιά του 14ου Διαμερίσματος, απέναντι από ένα γηροκομείο, γεγονός ασυνήθιστο για ένα σωφρονιστικό κατάστημα. Χτίστηκαν το 1867 με ακτινωτή αρχιτεκτονική, με σκοπό οι φύλακες να έχουν οπτική επαφή με όλους τους θαλάμους. Είχαν κλείσει για μερικά χρόνια και ξανάνοιξαν το 2019, μετά από τετραετή ανακαίνιση, προσφέροντας πιο σύγχρονες εγκαταστάσεις.
Κατά τις προηγούμενες δεκαετίες, οι θάλαμοί τους φιλοξένησαν προσωπικότητες που έκαναν τη φυλακή στάση ζωής – ή τουλάχιστον ένα κεφάλαιο στη ζωή τους. Από αυτές πέρασαν ο διαβόητος τρομοκράτης Κάρλος το Τσακάλι, ο διάσημος «Πεταλούδας» της Γαλλίας, ο υπεύθυνος για δεκάδες ληστείες τραπεζών και ισάριθμες συλλήψεις και εντυπωσιακές αποδράσεις Ζακ Μεσρίν.
Ταινία στο σινεμά
Ο Μεσρίν μάλιστα έγινε και ταινία με τον Βενσάν Κασέλ – ο οποίος καθόταν δίπλα στη σύζυγο του Σαρκοζί, Κάρλα Μπρούνι, τον περασμένο Ιούνιο, σε εκδήλωση του Ελιζέ. Μεταξύ άλλων, ο Αλφρεντ Ντρέιφους -θύμα μιας από τις πιο αμφιλεγόμενες δικαστικές υποθέσεις της Γαλλίας- βρέθηκε φυλακισμένος στις La Santè, με τα φορτία της Ιστορίας να του βαραίνουν τους ώμους.
Και, πιο πρόσφατα, ο Αλεξάντρ Μπεναλά -κάποτε προστατευόμενος του Μακρόν- καταδικάστηκε και πέρασε κι αυτός από τα ίδια κελιά. Μαζί με αυτούς, ένας διεθνής πρωταγωνιστής της πολιτικής σκηνής: ο Μανουέλ Νοριέγκα, πρώην δικτάτορας του Παναμά, μετά την έκδοσή του από τις ΗΠΑ. Οι La Santè μοιάζουν σαν ένα είδος πολιτικού μουσείου, με νωπές πληγές και βαθιές γραμμές στην πέτρα τους.
Ο φίλος του Σαρκοζί, Πατρίκ Μπαλκανί, πρώην δήμαρχος του Λεβαλουά-Περέ, που είχε περάσει, επίσης, το κατώφλι των Φυλακών La Santè το 2019 για φορολογική απάτη, έδωσε πρακτικές συμβουλές στον 70χρονο γι’ αυτά που πρέπει να κάνει όταν βρεθεί πίσω από τα κάγκελα. «Πρέπει να μαγειρεύεις για τον εαυτό σου όσο το δυνατόν περισσότερο. Eγώ, όταν βγήκα, ήμουν σε άθλια κατάσταση υγείας», φέρεται να είπε στον Σαρκοζί, σύμφωνα με το περιοδικό «Challenges».
Ακόμη, φρόντισε να τον προειδοποιήσει ότι στη φυλακή «δεν υπάρχει VIP μεταχείριση, αντίθετα με ό,τι πιστεύει κανείς. Είναι απόλυτη απομόνωση και η ζωή εκεί είναι πολύ δύσκολη».
Ο Σαρκοζί, ωστόσο, δεν πρόκειται να βρεθεί στο ίδιο περιβάλλον με τους κοινούς κρατούμενους. Αντίθετα, θα φιλοξενηθεί στην ειδική «πτέρυγα VIP», όπου μόνο λίγοι έχουν πρόσβαση. Τα κελιά εκεί έχουν σχεδόν την ίδια επιφάνεια με τα κοινά, περίπου 9 τ.μ., αλλά η διαφορά είναι ότι ο ένοικος δεν χρειάζεται να μοιραστεί τον χώρο του με άλλους.
Τα κελιά
Κάθε κελί από τα 18 πανομοιότυπα της VIP πτέρυγας έχει ψυγείο, ντους, τουαλέτα, τηλεόραση, εστία μαγειρέματος και σταθερή τηλεφωνική γραμμή – προνόμια που δεν τα συναντάς πλέον στις περισσότερες φυλακές. Ωστόσο, οι κρατούμενοι της πτέρυγας VIP δεν ζουν σε παλάτια. Οι συνθήκες παραμένουν σκληρές, όπως περιγράφουν πρώην κρατούμενοι: «Το πρόβλημα δεν είναι τόσο οι ανέσεις, όσο ο θόρυβος». Τη νύχτα, εξηγούν, οι κραυγές που ακούγονται από τα άλλα τμήματα ξυπνούν και τους ενοίκους της VIP πτέρυγας, με ό,τι μπορεί να συνεπάγεται αυτό. Και μετά, απόλυτη σιωπή.
Ενας πρώην αστυνομικός που πέρασε από τις φυλακές μίλησε για τις διαρκείς προσβολές που του απηύθυναν άλλοι κρατούμενοι όταν έμαθαν ότι βρέθηκε εκεί – ενισχύοντας το αίσθημα του στιγματισμού για εκείνους που εισέρχονται σε αυτούς τους χώρους.
Πηγή: protothema.gr